Urip

Ngerti ra, sakjatine urip ki nyebahi banget. Nyuebahiii buangiit. Tenan kuwi. Mangkane uwong sing do wis mati kae do ra gelem urip maneh. Lha ngopo urip maneh? Lha mati ki wis kepuenak je. Rasah mikir urip sing nyebahi kuwi. Mangkane bangsane lelembut koyo wewe, gendruwo, lan wedon kuwi nek marani manungsa yo sakjane mung ngece. Mangkane kerep le ngguyu, lha ngece: “Horoh kowe manungsa, kapokmu kapan? Ngopo isih urip? Wong urip nyebahi ngene kok yo isih gelem urip?”

Neng aku yo ra kepingin kebangeten le sengit karo urip. Lha piye maneh? Aku ki isih urip je. Lha buktine iki aku iso ngetik terus mbok woco. Neng yo nek mbiyen sakdurunge lair oleh milih ngono paling aku milih dadi kewan. Kewan ki ampuh lho. Opo malah tanduran. Luwih ampuh.

Nek jare Jacques Lacan, manungsa ki sakjane malah mung “penurunan” alias retardasi saka kewan. Tur maneh kabeh manungsa kuwi laire prematur. Dadi sakjane ki manungsa neng wetenge simbok isih butuh wektu luwih suwe, eh lhadalah malah wis babaran. Mangkane kowe iso weruh jaran utawa semut utawa asu, mbasan lahir ora let suwe iso urip dhewe, njegog, ngising, kawin, rasah diajari. Bedo karo uwong. Pirang-pirang taun mung isane menthil, bar kuwi nangis. Malah nganti lulus kuliah wae ora iso ngopo-ngopo. Isane mung kawin. Kuwi wae nek ono sing dikawini tur umpomo wong tuwamu cukup sugih dadi gampang golek besan. Lha nek ora? Rak yo mung lojon karo cenggur to? Yo ra dul?

Nah nek kewan ki ora. Deknen ki ora sah ribet kemruwet duwe kepinginan alias desire. Lha kepinginan kuwi ki sakjane rak yo marga panjalukan-panjalukan (demand) sing ra keturutan to. Gandeng ra keturutan – tur ra bakal keturutan marang wong liya – mangkane njur dadi kepinginan. Lha kepinginan kuwi njuk dadi tetep ora owah marga kepatri dening fantasi utawa khayalan. Panjalukan sing ra bakal keturutan lan kepinginan sing ruwet (marga nek dituruti mesti yo mung ganti kepinginan liyane) kuwi mung diduweni manungsa. Lha ngising to? Nek kewan ki ora. Mangkane dadi kewan ki penak. Mung gari urip, mangan, kawin, modar. Rasah kakehan cerewet. Ning yo marga manungsa spaltung kuwi njur ono sing diarani kabudayan. Neng yo prek ... lha wong kabudayan ki sakjane mung apus-apusan nggo ngakali uripe awak dewe sing nyebahi banget iki je.

Lha saiki aku wis kebacut urip. Nek meh mati yo mesakne wong sing mengko ngurusi awakku. Utang-utangku yo rung lunas. Dadi uripku saiki njelehi banget.

Dadi nek ono guru agama opo guru PPKn sing omong nek manungsa ki “puncak peradaban makhluk bumi”, wis jelas kuwi ngapusi. Tenin. Lha sing omong kuwi ki rak yo mung manungsa sing klera kleru. Nek sing ngomong kewan opo tanduran, lagi iso tak pertimbangkan. Lha mung manungsa ki .. halah ... Wani-wanine nyocot.

Wis. Sakjane aku nggambleh ra jelas ngene ki margane aku lagi mangkel. Muangkel banget. Ning embuh piye manungsa ki duwe nalar karo alasan – sebab akibat, sing marai kudu mikir nek meh nguntabke mangkel. Bedo nek aku kewan. Mangkel yo mangkel wae .. meh ngobong omah, njeblugke mall, opo nyemplung kawah Merapi yo ora popo. Ra bakal ono sing takon. Minimal atine ora takon-takon. Ora ono tatanan utawa rule utawa signifier sing kudu dituruti. Tapi yo ora iso ra nuruti. Wis koyo keprogram je. Dadine mangkelku ki njelehi banget.

Tambah njelehi umpama iki mau dilebokke ning njeron kawruh psikologi ego. Dadine jare psikologi ego mau, kabeh uwong ki iso sehat nek ego-ne kuwat. Lha sehat ki opo mbaaah? Lha kabeh uwong ki ra sehat je. Neng yo karepmu. Kan kuwi mung teorimu. Soale buktine, sing sok nganggo psikologi ego kuwi jelas-jelas ora ngurangi wong edan kok. Nek banjur dianggep waras, yo paling-paling psikosis-e teralihkan. Utowo  malah neurotik akut. Lha kabeh wong ki neurotik. Neng iki mau kabeh jare si Lacan mau lho. Dudu omonganku.

Nek aku ki – wis tak omongke mau – sakjane mung lagi mangkel. Coba nek aku kewan, mesti aku biasa wae to. Penak kuwi. Lha neng aku ki isih manungsa je.  Mengganggu.

Ngising. Pingin misuh-misuh. Affu.